Month: November 2022

Ֆրենք Բոուլինգ

Մարդ, ով ուզում էր՝ մտածենք գույների ուժի մասին և սուզվենք իր աշխարհ

Ֆրենք Բոուլինգ (1984-6)

Ինչպիսի՞ խառնաշփոթ։ Թե՞ միայն թվում է։ Արագ հայացք նետեք Ֆրենք Բոուլինգի այս խառը նկարին։ Ի՞նչ եք դուք տեսնում։

Իսկ, եթե Ձեզ ասեմ, որ այս նկարը արվել է ոչ միայն ներկով, այլև Սուրբ ծննդյան փայլով, զարդեղենով, փրփուրով և ոստրե խեցիներով։ Եվ նույնիսկ խաղալիքներով։ Այստեղ նույնիսկ նկարչի տղայի դիմանկարն է թաքնված նկարի ներքևում։ Ֆրենք Բոուլինգը վերցրել է բոլոր այս իրերը, դասավորել է դրանք կտավի վրա և անցել է գործի՝ կոծկելով դրանք գույնզգույն ներկերի մեջ, շերտ առ շերտ։

Բոլորովին նորմալ է, եթե այդ ամենը չեք տեսնում, որովհետև նկարիչն ինքն է ցանկացել դրանք թաքցնել այդ ողջ ներկի տակ։

Պատճառն այսպես վարվելու այն էր, որ Ֆրենք Բոուլինգն ուներ Աբստրակտ էքսպրեսիոնիստ ընկերներ, ովքեր կարծում էին, որ ներկը, գույներն ու նախշերը նույնքան կարևոր էին, որքան մարդիկ ու այլ երևույթները, որ մենք կարող ենք ճանաչել նկարներում։

Հայելի 1964-6

Ֆրենք Բոուլինգն իր նկարչական ուղին սկսել է 1960-ականներին Լոնդոնում, որտեղ նա ընկերություն էր անում այնպիսի փոփ երգիչների հետ, ինչպիսին Դեյվիդ Հոքնին է։

Նկատե՞լ եք արդյոք աթոռը, աստիճանը և պայծառ դեղին ծորակը։ Իսկ ի՞նչ կասեք մարդկանց մասին․ քանիսի՞ն եք տեսնում։ Այս նկարը պատրաստված է դեռ այն ժամանակ, երբ Բոուլինգը մտածում էր, որ մարդիկ (կամ իրերը) նկարների կարևոր մաս էին կազմում։

Նա անգամ իրեն է նկարել այնտեղ․ մեկը ամենավերևի, մյուսը՝ ամենաներքևի աստիճանին։ Վերևում նա նկարել է իրեն հստակ գծերով, իսկ ներքևում նրա պատկերը խառն է ու տարածված, կարծես միախառնվում է ներկերի հետ։

Ո՞վ է վախենում Բարնի Նյումանից 1968

Որքան շատ էր նկարում Բոուլինգը, այնքան ավելի շատ էին նրա նկարները դառնում գույների ու բծերի խառնուրդ։ 1966 թ․ Նյու Յորք գալուց հետո, նա ավելի ու ավելի է հետաքրքրվում կտավի վրա ներկեր շաղ տալով, կաթեցնելով ու թափելով՝ բոլոր տեսակի էֆեկտներ ստեղծելու համար։

Բայց ինչե՞ր են այդ աղոտ ուրվագծերը նկարի մեջտեղում։ Եթե գիտեք աշխարհագրություն, ապա կճանաչեք, որ մեջտեղում Հարավային Ամերիկայի քարտեզն է։ Վերևում նկարչի մոր՝ Նոր Ամստերդամի Գայանա քաղաքում գտնվող խանութի ուրվագիծն է։ Նկարիչն այն անվանում է “մորս տունը”։

Ի՞նչ եք կարծում՝ ինչու՞ է նկարիչն այս քարտեզներն ընդգրկել իր նկարներում։ Քարտեզները ուղղակի գծեր չեն՝ պատկերված գլոբուսի վրա։ Դրանք կարող են խորհրդանիշ լինել մեր ու մեր ծագման մասին։

Այսինքն, երբ Ֆրենք Բոուլինգը պատրաստել է այս նկարը, ցանկացել է, որ մտածենք գույների ուժի մասին։ Բայց նա նաև ցանկանում էր կիսվել մեզ հետ իր ինքնությամբ՝ նկարի խորհրդանիշների միջոցով։ “Սա եմ ես”- ասում է նկարը։

29/11/22

  1. saw
  2. was watching
  3. went
  4. was practising
  5. were you talking to?
  6. owned
  7. did
  8. jumped
  9. was working
  10. got
  11. were playing
  12. did pass
  1. were you going
  2. Did you enjoy
  3. was always taking
  4. didn’t have
  5. went
  6. became
  7. was working
  8. heard
  9. appeared
  10. threw
  1. had just left
  2. gave
  3. read
  4. made
  5. got
  6. had
  7. was
  8. got
  9. had left
  10. went
  11. got
  12. had already begun
  13. learned
  14. spoke
  15. talked
  16. did you decide?
  1. had written
  2. had stayed
  3. had been waiting
  4. had been running
  5. had seen
  6. had known
  7. had been getting
  8. hadn’t had
  9. hadn’t eaten
  10. had been listening
  1. were going
  2. were talking
  3. was sleeping
  4. hadn’t played
  5. hadn’t known
  6. hadn’t been working
  7. had already left
  8. had left
  1. weird
  2. valid
  3. obvious
  4. mediocre
  5. reluctant
  6. exaggerate
  7. security
  8. bulky
  9. amateur
  10. variety
  11. prominent
  12. survive
  1. f
  2. d
  3. h
  4. g
  5. j
  6. a
  7. l
  8. b
  9. k
  10. i
  11. e
  12. c

Հին Հունաստան և Հռոմ

Կրետե-միկենյան քաղաքակրթությունը։ Էգեյան ծովի ավազանում քաղաքակրթության ձևավորման վրա ազդում էր Բալկանյան թերակղզու հարավային տարածքի կտրտվածությունը՝ խոչընդոտելով տարբեր շրջանների միջև կայուն հարաբերություններին։ Յուրաքանչյուր շրջան զարգանում էր ինքնուրույն, որն էլ պայմանավորեց հունական աշխարհի քաղաքական մասնատվածությունը։

Հունաստանում առաջին պետությունները ձևավորվեցին Ք․ա․ 2-րդ հազարամյակում։ Հազարամյակի սկզբին Կրետե կղզում առաջ եկան մի շարք մանր պետականություններ, որոնք հետո միավորվեցին մեկ պետության մեջ՝ Կնոսոս քաղաքի գլխավորությամբ։ Բնակավայրերը հաղորդակցվում էին բարեկարգ ճանապարհներով, քաղաքները չունեին պարիսպներ, այսինքն՝ չկար ներքին կամ արտաքին սպառնալիք։

Հունական առասպելներում որպես Կրետեի արքա հիշատակվող Մինոսն իր խոշոր ռազմական նավատորմի օգնությամբ տիրել էր Էգեյան ծովին։ Հույները նրա իշխանությունը անվանում էին ծովատիրություն՝ թալասսոկրատիա։ Կրետեի արքան ուներ անսահմանափակ իշխանություն ու միաժամանակ պետության աշխարհիկ ու հոգևոր գերագույն ղեկավարն էր։ Արքայական իշխանության այս տեսակն անվանում են աստվածապետական՝ թեոկրատական։

Կրետեի պետությունը անկում ապրեց Ք․ա․ 15-րդ դարում՝ Սանտորինի կղզում տեղի ունեցած հրաբխի ժայթքման հետևանքով։ Այսուհետև Կրետեն թուլացավ ու շուտով նվաճվեց մայրցամաքային Հունաստանից եկած աքայացիների կողմից։

Մայրցամաքային Հունաստանում առաջին պետականությունները ստեղծեցին աքայացիները՝ Ք․ա․ 18-17-րդ դդ․։ Նրանք ստեղծեցին բազմաթիվ պետություններ, որոնցից աչքի էին ընկնում Միկենքը, Պիլոսը, Տիրինթոսը։ Աքայացիների բնակավայրերն արդեն ամրացված էին հզոր կիկլոպյան պարիսպներով։

Միկենյան դարաշրջանում գոյություն ունեին տասնյակ հունական պետություններ, որոնց միջև հաճախ էին պատերազմներ ծագում տարածքի կամ ռազմավարի համար։ Միայն արտաքին աշխարհ արշավելու ժամանակ էին նրանք դաշինքներ կնքում։ Այդպիսին էր նաև Տրոյական պատերազմը։

Միկենյան պետությունները միայն ռազմական առումով չէ, որ ուժեղ էին։ Նրանք ստեղծեցին կենտրոնացված կառավարման համակարգ, զարգացած գյուղատնտեսություն, արհեստագործություն և միջազգային առևտրական ցանց։ Միկենցիներն ակտիվորեն մասնակցում էին Առաջավոր Ասիայի քաղաքական և տնտեսական կյանքին։ Նրանց արհեստագործական արտադրանքը լայն սպառում ուներ Արևելյան Միջերկրականում։ Արևելքի երկրներում միկենցիները հիմնում էին գաղութներ, որոնց միջոցով իրականացվում էր արտաքին առևտուրը։ Միկենյան քաղաքակրթության զարգացման բարձր մակարդակի վկայությունն է Կրետեում ստեղծված պատկերային գիրը։

Սակայն այդ քաղաքակրթությունը անկում ապրեց Ք․ա․ 12-րդ դարում։ Կլիմայի տաքացման հետևանքով սկսված ճգնաժամի փուլում միկենյան պետությունների բնակչության մեծ մասը հեռացավ երկրից։

Իտալիայի ժողովորդները․ էտրոսկներ։ Ապենինյան թերակղզին, շնորհիվ մերձարևադարձային կլիմայի և բերրի հողերի, պարբերաբար բնակեցվում էր տարբեր ժողովուրդներով։

Դրանց մի մասին միայն անվանումներն են պահպանվել։ Դրանցից են լիգուրները, սարդերը, կորսերը և այլն։ Ք․ա․ 2-րդ հազարամյակի վերջերին եկան իտալական ցեղերը, որոնցից լատինները հաստատվեցին Կենտրոնական Իտալիայում։ Նրանց անունով էլ կոչվեց Լացիում մարզը՝ Հռոմ կենտրոնով։ Նույն ժամանակներում Փոքր Ասիայից Իտալիա եկան էտրուսկները և զբաղեցրին Կենտրոնական Իտալիան։ Այս շրջանւ ստացավ Էտրուրիա անվանումը։ Իտալիայի բնակչության շարքում մեխ էր հույների դերը, որոնք այստեղ եկան Ք․ա․ 8-6-րդ դդ․՝ հիմնելով տասնյակ գաղութներ։ Դրանցից աչքի էին ընկնում Կապուան, Նեապոլիսը, Սիրակուզան և այլք։

Էտրուսկները Կենտրոնական Իտալիայում հիմնեցին բազմաթիվ քաղաքներ, որոնք միավորված էին տարբեր միություններում։ Քաղաքներից առանձնանում էին Վեյքը, Պերուզիան, Տարքվինիումը և այլն։

Բարձր կազմակերպվածության, ռազմական և հատկապես ծովագնացության բնագավառներում ունեցած հմտությունների շնորհիվ էտրուսկյան քաղաքները մեծ ազդեցություն ձեռք բերեցին։ Էտրուսկները Իտալիայի հունական գաղութներին համարում էին իրենց տնտեսական մրցակիցները, այդ իսկ պատճառով նրանք սկսեցին ծավալել գաղութացման քաղաքականություն։

Էտրուսկների և հույների մրցակցությունը հանգեցրեց ռազմական բախման։ Ք․ա․ 535 թ․ Կորսիկայի մոտ էտրուսկյան-կարթագենյան միացյալ նավատորմը պարտության մատնեց հույներին։ Սակայն հետագայում էտրուսկները պարտվեցին։ Նրանք կորցրին նաև Իտալիայի հյուսիսը, որտեղ հաստատվեցին գալլերը։

Էտրուսկները հայտնի էին որպես հմուտ քաղաքաշինարարներ։ Քաղաքները կառուցվում էին միասնական հատակագծով։ Ապագա քաղաքի տարածքի սահմանները գութանով փորում էին, այնուհետև սկսում էին կառուցել պարիսպներ և վարչական շենքեր։

Էտրուսկները երկրպագում էին բազմաթիվ աստվածների՝ Վերտումնումի գլխավորությամբ։ Աստվածների կամքը մարդկանց հասցնելու համար տաճարներում քրմերը հետազոտում էին թռչունների և կենդանիների ներքին օրգանները և կատարում գուշակություններ։ Հետագայում այդ սովորությը տարածվեց հռոմեացիների մոտ։

Էտրուսկները խոր հետք են թողել հետագայի Հռոեմական պետության քաղաքական և հոգևոր-մշակութային զարգացման վրա։ Մասնավորապես, լատինական այբուբենի հիմքում ընկած է էտրուսկյան գիր։

Les exercices

  1. Faux
  2. Faux
  3. Vrai
  4. Vrai
  1. Un litre d’eau
  2. Un kilo du
  3. Une bouteille d’huile
  4. Beaucoup du oignons
  5. Une livre de abricots
  6. Un paquet de sucre
  1. (a) des fraises
  2. (b) une carotte
  3. (b) un poireau
  4. (b) un citron
  5. (b) un poivron
  6. (a) des cerises
  7. (b) un oignon
  8. (a) une poire
  9. (b) un chou-fleur

-Bonjour, monsieur, vous desirez?

-Bonjour, je voudrais deux poivrons et un kilo de cerises, s’il vous plaît.

-Viola, et avec ceci?

-Je vais prendre aussi six pommes et une livre de haricots verts.

-Voilà. Ce sera tout?

-Non, je voudrais aussi douze tamates.

  1. c
  2. b
  3. a
  4. d

Driverless cars and what do we need them for

The technologies change too fast in our times and if the cars were invented in 19th century after 140 years, we have driverless cars that drive themselves. This invention can be so useful especially for those people that can’t drive because of their physical disabilities, their poor eyesight or any other problem. This is a great opportunity for those people to be transported wherever they want.

For people that drive for hundreds of miles to work every day, the driverless cars are the best choice to save some time or give them the opportunity to have a rest for a while. They can do their tasks or whatever they want during the drive.

All the drivers hate to be stuck in the middle of the highway in the traffic jams. Driverless cars take care of that too as they drive at speed much closer to each other, overtake other cars safely and drive you to your destination as soon as possible. The safety is guaranteed for sure as they sense the upcoming traffic lights and brake automatically. And you feel comfortable and cozy inside the car.

That was the introduction of the driverless cars. What I think about them is of course those cars aren’t that much affordable. I think only people that like luxury and expensive things will buy them. In fact, I think they should do a giveaway raffle with the cars. It would be great if every year, the Google company does a giveaway raffle so people could register for that event and have a chance to win it. But, of course, it would be fair if the giveaway was done only for the people with physical disabilities, people that truly need those cars. That would increase the rating of Google company and would be a great help for those people.

So, the driverless cars do have many advantages, they provide safety to the drivers and the environment, save you some time, get you out of the traffic jams and of course, help the people who can’t drive by transporting them and maybe making their dream come true.

Գեղատեսիլ Հայաստան․ Ջավախք

Վերցրու միայն հիշողությունները, թող միայն ոտնահետքերդ

Չիֆ Սիթլ

Եթե սիրում ես ճանապարհորդել, ապա ոտքերդ սահմաններ չեն ճանաչում, տանում են քեզ որտեղ ասես և որքան հեռու ուզես։ Այս անգամ սահմաններ չճանաչողս գնացել էր Վրաստանի հայկական Ջավախք համայնք՝ ծանոթանալու ջավախեցիների կյանքին ու կենցաղին, մշակույթին ու տեսարժան հրաշալիքներին։ Հոգիդ մի տեսակ խաղաղվում է, երբ տեսնում ես, որ նույնիսկ օտար երկրում՝ ազգությամբ քեզնից տարբեր մարդկանց կողքին ապրում ու զարգանում է քո ազգը, քո մշակույթը, քո պատմությունը։ Անբացատրելի զգացողություն է, երբ լքել ես երկիրդ, բայց ամենուր կրկին հայատառ գրվածքներ են, մարդիկ խոսում են հայերեն։ Այդժամ հասկանում ես, որ դու միայն հատել ես գծված սահմանը, որից հետո հայրենիքդ դեռ շարունակվում է։

Ողջ ճանապարհորդությունն էր նվիրված հայ-վրացական համայնքի զարգացմանն ու կապերի ամրապնդմանը։ Եվ հենց առաջին օրվանից դրա պակասը չունեցանք։ Գյումրիում փոքրիկ կանգառ ունենալուց հետո ուղևորվեցինք դեպի Վրաստան։ Ճանապարհն այնքան է հոգնեցնում ու ուժասպառ անում քեզ, բայց այդ ազատ ու դեպի անսահմանություն ծավալվող գողտրիկ բնությունը տեսնելուց ևեթ, իսկույն մոռանում ես հոգնածությանդ մասին և փորձում ապրել այդ պահի ամեն մի վայրկյանը։ Միտքդ խաղաղվում է ամեն տեսակ մտածմունքից ու հոգսից, և ուղեղդ միայն այդ պատկերներն է ուզում կլանել ու կլանել․․․

Երկար ճանապարհ անցնելուց հետո, վերջապես հասանք մեր առաջին նշանակետին՝ Նինոցմինդա սահմանային քաղաք։ Այստեղ էինք՝ մասնակցելու և վայելելու «Ջավախքին աջակցություն» հիմնադրամի կազմակերպած միջոցառմանը՝ նվիրված Վահան Տերյանին, որտեղ պետք է ելույթ ունենային ջավախեցիների համայնքի տաղանդաշատ ներկայացուցիչները և մեր կրթահամալիրի բենդի տաղանդաշատ անդամները՝ իրենց ուշագրավ կատարումներով։ Միջոցառումը բավականին հաճելի անցավ։ Հաճելի էր լսել Տերյանի հանրահայտ գլուխգործոցները՝ ջավախեցիների կատարմամբ։ Եվ իհարկե հպարտանալու առիթ էր տալիս մեր բենդի փայլուն ելույթը, որը ոչ պակաս հիացմունքի էր արժանի, եթե ոչ ավել, քան մյուս ելույթները։ Շնորհակալ ենք «Ջավախքին աջակցություն» հիմնադրամին՝ նման գեղեցիկ ու հաճելի միջոցառում կազմակերպելու համար։

Հաջորդիվ մի փոքրիկ զբոսանք ունեցանք քաղաքում և երեկոյան մոտ գնացինք վրացական ռեստորան՝ ճաշակելու վրացական ավանդական ուտեստները։ Հետաքրքիր էր ճաշակել այդքան սիրված ու հայտնի ուտեստների ավանդական՝ իսկական տարբերակները։ Զովաշունչ երեկո, մեղմ քամին օրորում է չորս կողմի կանաչությունը, հաճելի ու վայելչագեղ մթնոլորտ, գողտրիկ անկյուն․ ուրիշ ի՞նչ է պետք կատարյալ երեկոյի համար։ Մնում է միայն այդ իրադարձություններով լեցուն օրվանից հետո մի լավ հանգստանալ՝ պատրաստվելու հաջորդ օրվա անցուդարձին։ Մեր հանգիստը գտանք Ռաբաթ բերդի հարևանությամբ գտնվող հյուրատանը։ Երեկոները միշտ հաճելի են անցնում սեղանի շուրջ՝ ընկերների հետ նստած, մեկ բաժակ սուրճի շուրջ ընկերական զրույցը վայելելիս։ Բայց արդեն ուժասպառ էինք և պետք էր գոնե մի քանի ժամ հանգստանալ։

Հաջորդիվ մեզ արկածաշատ օր էր սպասում։ Օրը սկսեցինք նախաճաշից անմիջապես հետո զարմանահրաշ ու հոյակերտ վրացական Ռաբաթի բերդը բարձրանալով։ Ինչպիսի ճարտարապետություն, մարդկային ինչպիսի կերտվածք, ամեն անգամ այսպիսի վայրեր այցելելիս հայտնվում եմ ուրիշ աշխարհում, որտեղ միայնակ եմ՝ ես ու աշխարհը։ Սկսում եմ հետազոտել դրա ամեն մի անկյունը և ուր էլ, որ գնում եմ՝ հրաշալիք է, ուր էլ, որ թեքվեմ՝ չքնաղատես մի շինություն։ Աշխարհն իմ մեջ է և ես՝ շրջապատված այդ աշխարհով։

Բայց դեռ այնքա՜ն աշխարհներ եմ ուսումնասիրելու։ Առջևում դեռ բազում նորերն են սպասում։ Դեռևս զմայլված ու կախարդված Ռաբաթի բերդով՝ ինքս ինձ հայտնաբերեցի բոլորովին մի ուրիշ աշխարհում՝ այս մեկն ավելի բնակերտ, ավելի գրավիչ և կախարդող։ Պարզվեց Վարձիա քարանձավային քաղաքում եմ։ Կարելի է անվերջ նայել, թե ինչ է արել բնությունն այս վայրի հետ։ Ինչպես է իր կախարդական գործիքներով մի մեծ ժայռի վրա փորել, կերտել, պատրաստել մի ամբողջ քարանձավային համալիր․ ամեն տեղ փոս ու ծավալվող արահետ։ Այնքան խճճված, որ վերադարձի ճանպարհին մոլորվել էինք, մի կերպ գտանք հետդարձի ճանապարհը։

Օրը անցնում է՝ առանց զգալուդ։ Մեկ էլ տեսնում ես՝ երեկո է։ Մենք երեխաներով բաց չթողեցինք առիթը՝ շրջելու քաղաքի փողոցներով ու խանութներով, ծանոթանալու տեղի մարդկանց ու հայտնի հանրախանութներին։ Կրկին հոգնած և դեռևս օրվա տպավորություններով լի՝ քնեցինք՝ դիմավորելու մեր վերջին օրվան հայկական համայնքում։

Ուղղակի գովելի փաստ է, որ չնայած այլ երկրի տարածքում գտնվելուն՝ հայկական եկեղեցիները չեն ավերվել և մնացել են կանգուն առ այսօր։ Առավոտյան այցելեցինք Ախալքալաքի հայկական առաքելական եկեղեցի։ Բակում ջավախեցիների հետ պարատուն ունեցանք՝ երկուստեք ներկայացնելով մեր պարային տաղանդն ու ազգային մշակույթը։ Շատ ուրախալի է տեսնել, որ հայ մանուկները՝ ապրելով Հայաստանից դուրս, կատարյալ տիրապետում են մի շարք հայկական ազգագրական պարերի։

Այցելելով Վահան Տերյանի ծննդավայր՝ նրա տուն-թանգարան չգնալը անիմաստ է դարձնում մեր ճամփորդությունը։ Հետաքրքիր էր լսել հայ մեծ բանաստեղծ Տերյանի կյանքի ու գործունեության մասին, և թե ինչ սխրանքներ է նա հասցրել անել իր կյանքի 35 տարվա ընթացքում, որոնց մասին քչերը գիտեն։ Նա հիրավի մեծ մարդ է եղել, ով փրկել է հարյուրավոր մարդկանց կյանքեր։ Հաջորդիվ հենց Տերյանի տանը ունեցանք փոքրիկ ելույթ՝ բենդի ձիրքով լի երեխաների մասնակցությամբ՝ նվիրված Վահան Տերյանի հիշատակին, և ասմունքեցինք Տերյանի բանաստեղծություններից մի քանիսը։ Այսպիսի երեք հարուստ օրերից հետո վերջապես ճանապարհ ընկանք դեպի բոլորիս սրտի տուն՝ Հայաստան աշխարհ։

Ես միմիայն հպարտ եմ իմ հայ ազգով, որ՝ ապրելով օտար երկրում, օտարի կողքին, չի մոռանում իր ինքնությունը, կրոնը, մշակույթը, ազգային արժեքները և առ այսօր՝ արդեն մեկ դար անց, Ջավախքի համայնքը պահպանում է մեր ազգի ինքնությունը, չի պառակտվում ու չի միաձուլվում ուրիշ ազգերի հետ։ Հուսամ մի օր մեր բոլոր գաղութներն ու համայնքները մեկ բռունցք կկազմեն և հաշտ ու խաղաղ կապրեն մեկ միասնական հայրենիքում։

The Work Of The Filmmaker According To My Own Experience

Filmmaking is one of the most interesting jobs in the world. But also, one of the most responsible. It all depends on your group work if the audience likes the film or not. If not, then you’ll need to practice or maybe the group isn’t collaborative. In this job, the group’s unity is very important if you want to have a successful movie. And as the head of the group, you must be a good leader who not only gathers the group and keeps them together, but also motivates the members to be interested in the project and work.

I’m saying this with my personal experience. I had that opportunity to make a film with my classmates and I want to tell you in brief how it all started.

It was an ordinary day at school when two of my friends started to shoot some short clips during the class break to have fun. They were doing it for fun at first, but when the classes were over, they invited a small group of us to shoot a short and funny clip about gangsters. I agreed to take part in that as an actor. When the shooting was over, I’m returning home and all I have in my mind is if only my friends would take this seriously, I will write a whole plot about that and make a serious movie. Soon, I realized that I’m working with the wrong group, because when they found out that this project is getting serious, all the members gradually left the group.

But I didn’t give up, once I’ve started something and I was too excited to quit it. I offered this project to other group of classmates who were my close friends and they seemed to have interest in this, and when I told them the half of my written plot, each of them was so excited and agreed to participate, so I started the project. We had a month till the Last Bell, so we had to hurry. I had the whole plot in my mind, so it took me couple of days to write it down.

We had the script, characters were decided, and we finally started our first shootings. We started with a group of six, but we needed more people, there were many characters. The idea of making the film was so exciting that soon many classmates joined our project. So, we started with six people, but ended up having a large group of 15 students.

During the shootings, we had encountered many problems that could shut the project down. But I was serious about that, and it was too late to quit. Fortunately, I managed to solve all the problems, especially that one time, when we needed a large house to shoot the main parts of the film in it, we couldn’t find it. I went through all the sites, called hundreds of agencies, but all the houses were taken until the next week. We had no time, it had to be either the next day or never. I didn’t stop calling different agencies and finally there was an available house. It was 10 o’clock in the evening and I convinced the owner to give us the house for one day.

The shooting was finally over. I was relieved. But we had an editing work after, but we got left 5 days till the Last Bell. So, I stayed up at my friend’s house till 1 o’clock on the midnight every day to finish the editing. And the work was finally done.

It was the biggest pride to know that I succeeded in this project. In one month, with tons of problems, including bringing the cast together and cooperating with all the members, having to convince the people to shoot your film in their places, after all those things, the film was done. As you saw, a major part of this project was done by me, but without the help of my group, I couldn’t achieve anything.

So, my advice to you is, when you start a project and you are serious about that, keep going, keep going till the end. If the group doesn’t agree to do it, then change the group, bring more responsible people and together, you’ll achieve everything.

Design a site like this with WordPress.com
Get started