Ազատությունն այն չէ, երբ անում ես այն, ինչ ուզում ես, ազատությունն այն է, երբ կարողանում ես չանել այն ամենը, ինչն ուզում ես։
Առաջին հայացքից այդքան պարզ թվացող այս խոսքերն ինչքան մեծ իմաստ են պարունակում իրենց մեջ։ Ասես մի ամբողջ գաղափարի պարզաբանում լինի, կյանքի բանաձև։ Չէ՞ որ մարդու հազարամյակներ տևած էվոլյուցիայի, զարգացման և ձևավորման ընթացքում չի փոխվել մի շատ էական բան․ արգելված պտուղի հանդեպ սերը։ Իսկ մի՞թե ազատություն չէ այն, երբ մարդն իր կամքի և նպատակասլացության զորեղ ուժով դիմակայում է գայթակղությանը և դիմանում զրկանքներին։ Քանզի երանելի է այն մարդը, ով դիմանում է զրկանքներին և համբերատար է կյանքի պատճառած աղետալի երևույթներին։
Մարդու էության, հոգևոր և բարոյական արժեքների մասին անվերջ կարելի է խոսել, սակայն պատկերացրեք, երբ մի խումբ հաջողակ սովորողների բախտ է վիճակվում մասնակցել մի հանդիպման, որի ընթացքում վեր են հանվում այս բոլոր հարցերը, որի թեմաներն այնքան ընդգրկուն և բազմաճյուղ են, որ ավարտին հասկանում ես, թե դեռ ինչքան բան չգիտես և դեռ ինչքան բան ունես սովորելու, ինչքան խրատ քաղելու ու դեռ ինչքան “ձևավորվելու”։
Նախորդ հանդիպման բուռն արձագանքից և վառ տպավորություններից հետո չէինք կարող Հովհաննես Մարտիրոսյանի հետ հանդիպումներին շարունակական ընթացք չտալ։ Քանզի առաջին հանդիպումից հետո հասկացա, թե դեռ ինչքան բան ունի մեզ սովորեցնելու ընկեր Հովհաննեսը, քանի-քանի հանդիպումների կարիք ունենք դեռ և սովորելու, կրթվելու, տեղեկանալու անհրաժեշտություն։ Շուտով հասկացա, որ սովորողները նույնպես կիսում էին իմ կարծիքը։ Ընկեր Հովհաննեսն իրոք այցելեց մեզ և լցրեց լույսով, կյանքի նկատմամբ մեծ ակնկալիքներով և իր տված խրատներն անգին էին երիտասարդներիս համար։
Արի Ագոփի Ուսումնական Բլոգ 