Ինձ հետ խոսելու պատճառն այն է, որ ես միակն եմ, ում պատասխաններն ընդունում եմ:
Ջորջ Կարլին
Դեռ մանուկ հասակից մեզ ամենուր հրահանգում են՝ երբեք սուտ չխոսել, սուտը վատ բան է, սուտասանին պատիժ է հասնում։ Մանկուց մեքն սովորում ենք, որ սուտն աններելի մեղք է և երբեք պետք է ստել։ Մի քիչ մեծանում ենք, տեսնում, որ հասարակության մեջ շատերն են ստում և գրեթե միշտ, զարմանում ենք և ինքներս մեզ խոսք տալիս, որ նույն ազնիվն ու ճմարտախոսը կլինենք։ Մի փոքր էլ է անցնում և մենք մեզ տեսնում ենք նույն այն իրավիճակում, ինչ մյուսներն են․ հասկանում ենք, որ ինքնըստինքյան մենք էլ ենք սկսում երբեմն ստել։
Ի վերջո, ի՞նչ է այդ սուտը և ինչու՞ է այսքան արագ տարածվում մարդկանց շարքերում։ Սուտը շատ մեծ հասկացություն է և ինչպես մնացած ընդհանրական երևույթները՝ սա նույնպես ունի իր մի շարք դրսևորումներն ու բնույթները։ Ըստ երևույթին՝ սուտը շատ ժամանակ ի հայտ է գալիս խոսքի, շփման մեջ, երբ հատկապես պետք է փրկել իրավիճակը, հարաբերությունները կամ ինքդ քեզ։ Ամենայն հավանականությամբ՝ մարդն ասել կամ արել է որևէ արգելված բան, որը պետք է քողարկել։ Եվ այնտեղ օգնության է գալիս սուտը։ Իհարկե, այն շատ անգամներ մեծ ու էական բաներ է փրկում կործանումից, բայց այդ դեպքում հարց է առաջանում․ արդյո՞ք ի սկզբանե չէր կարելի կանխել ստի վտանգը և չգնալ այն սկզբնական արգելված քայլին։ Այդ դեպքում ստելու կարիք էլ չէր լինի։ Պատասխանն ակնհայտ է․ շատ անգամներ մարդիկ գիտակցում են արարքի իրական վտանգը այն գործելուց հետո միայն։ Եվ մեզ մնում է ոչինչ, քան ստել, խաբել և ծածկել այդ դեպքը։
Երբեմն այս ամենը դառնում է շատ անկայուն և վախեցնող, որովհետև երբեք ոչ ոք չի կարող ասել, թե ինչ է իրականում մարդու մտքին, կամ ինչ կլիներ, եթե մարդու խոսքից ջնջեինք սուտը և թողնեինք միայն ճշմարիտը։ Անհեթեթ է, բայց այդ դեպքում միգուցե լինի ավելի սարսափելի պատկեր, քան սուտն է։ Հենց դրա համար գրեթե միշտ մարդիկ ցանկանում են լսել քաղցր սուտը, քան դառը ճշմարտությունը։ Այսինքն, հասարակությունը ոչ միայն չի դատապարտում սուտը, այլև խրախուսում այն և նախընտրում ճշմարտության փոխարեն։
Եթե արտահայտեմ կարծիքս այս երևույթի մասին, ապա ես շատ հատուկ վերաբերմունք ունեմ ստի նկատմամբ։ Ես պարզ մարդ եմ և կարծում եմ՝ յուրաքանչյուր իրավիճակում ճշմարտախոս և ազնիվ լինելն ամենաուժեղ բանն է, որ մարդ կարող է անել։ Եվ իրոք, ինչպե՞ս կարող է մարդ ճիշտ խոսել և ճշմարիտն ընդունել, եթե չունի պահանջվող խիզախությունը դա անելու համար։ Յուրաքանչյուր խոսքից առաջ ես իմ առջև եմ դնում դեպքերի իրադարձությունների հնարավոր ընթացքն ու հեռանկարը և հասկանում, որ ամենաճիշտն է ներկայում ճիշտն ասել, քան գալիք ամբողջ ընթացքում տառապել ստի, խղճի և մեղքի զգացումով։ Իհարկե, եթե ստախոսն օժտված է վերոնշյալ զգացումներով։